ضرورت تراز ادبیات دیپلماسی با توانمندی موشکی
( با داشتن دست برتر ،توقف تجاوز با تنبیه متجاوز معنا می دهد)
از نکاتی که به نظر می رسد زیبنده ارزش‌های فتوحات میدانی نیست ، ادبیات استفاده شده در مواضع رسمی نمایندگان سیاسی کشور است ؛ به عنوان مثال از یکی از این نمونه ها می توان به درخواست برخی از نمایندگی های ایران در مجامع بیت المللی اشاره نمود. متن این درخواست این است که فلان سازمان چهانی جلوی تجاوز رژیم صهیونیستی را بگیرد؛ این درخواست بیشتر به درد مردم مظلومی می خورد ( مثل غزه ) که قدرت دفع تجاوز را ندارند و حالا از مجامع جهانی کمک می خواهند . اشکال دیگر این است که هیچ مجمع بین المللی قدرت دفع وحشی گری رژیم صهیونیستی را ندارد؛ لذا این مدل درخواست ها اگر در کنار میدان نباشد، در حقیقت آب در هاون کوبیدن است .
اما در این رابطه استفاده از “نرم افزار دیپلماسی” بایستی در “تراز میدان” باشد؛ این معنایش این است که به جای اینکه بگوییم جلوی تجاوز را بگیرید ( که این کار در حد و توان و اندازه و حتی اراده سازمان ملل نیست ) می توان به سازمان ملل بگوییم برای مجازات متجاوز و تنبیه او بایستی اقدام عملی انجام گردد. در مورد جنگ فعلی این توقع زیادی نیست چرا که دادگاه بین المللی جنگ افروز یهودی را “جنایتکار جنگی” معرفی کرده است و درخواست مجازات جنایتکار امری مشروع در عرف بیت المللی محسوب می گردد. دکتر موسی نجفی استاد تمام علوم سیاسی